درمان پارکینسون در طب سنتی و معاصر + علائم و عوارض

بخش اول شامل: تعریف بیماری، نشانه های شایع بیماری، عوامل خطرناک ، عوارض و روش تشخیص بیماری.

بیماری پارکینسون به انگلیسی Parkinson’s Disease)) با سرواژه PD برای نخستین بار توسط دانشمند بریتانیایی جیمز پارکینسون (James Parkinson) در سال ۱۸۱۷ میلادی توصیف شد و بنابراین نام این بیماری به او تعلق یافت.
این بیماری همان لرزش در وضعیت استراحت است که همه‌گیری آن بیشتر در سنین پیری است اما در جوانان هم دیده می‌شود. همه‌گیری آن در همه مناطق جهان یکسان است. به‌طور کلی این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول‌های ترشح‌کننده ماده‌ای به نام دوپامین (که یک انتقال دهنده عصبی است) و تجمع آلفاسینوکلئین رخ می‌دهد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در غده‌های قاعده‌ای مغز موجب نشانه‌های لرزش، سفتی عضلات، و کندی حرکات می‌شود.

اگرچه علت بروز این بیماری کاملا مشخص نیست، اما مشخص شده که، هردو فاکتورهای ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. از این میان می‌توان به فاکتورهایی مانند افزایش سن، پیشینه خانوادگی ابتلا به بیماری پارکینسون،جهش‌های ژنتیکی، جنسیت، قرار گرفتن در معرض سموم دفع آفات، برخی داروها و پیشینه آسیب و جراحت مغز( از منظر پزشکی) و سردی بدن ( دردیدگاه طب سنتی)  به عنوان عوامل بروز این بیماری اشاره کرد.
پژوهش‌های پیشین نشان می‌دهند که ۱۵ درصد بیماران دارای پیشینه خانوادگی ابتلا به این بیماری هستند. همچنین حدود ۵ تا ۱۰ درصد مبتلایان به پارکینسون دارای جهش ژنتیکی در یکی از جایگاه‌های ژنی دخیل در بروز این بیماری هستند.

از رایج ترین جهش‌های ژنتیکی شناخته شده در بیماران مبتلا به پارکینسون با پیشینه خانوادگی، جهش در پروتئین  Leucinerich repeat kinase 2) LRRK2) است.

این پروتئین، یک پروتئین بزرگ چند دومینی شامل دومین GTPase و کینازی است که در بافت ‌های گوناگون به ویژه کلیه و مغز بیان می‌شود. این پروتئین به دلیل داشتن دمین‌های گوناگون عملکردهای متعددی را در سلول برعهده دارد. پژوهش‌های فراگیر نشان می‌دهد که ٪۴ بیماران میتلا با وراثت آتوزوم غالب دارای جهش در ژن LRRK2 هستند. از زمانی که ژن LRRK2 کشف شده، دانشمندان همواره به دنبال آن بودند که دریابند چگونه جهش در این ژن می‌تواند به بروز پارکینسون منجر شود. در پژوهشی روی موش‌ها، پژوهشگران دریافته‌اند که ژن LRRk2 برای زنده ماندن نورون‌های حاوی دوپامین که در بیماری پارکینسون بیشترین آسیب را می‌بینند، ضروری است.

LRRK2  به همراه پروتئین LRRK1 در مغز یافت می‌شود. جهش در LRRK2 به تنهایی، می‌تواند همگام با افزایش سن، نشانه‌های بروز پارکینسون و آسیب‌های مغزی را در انسان ایجاد کند. اما در موش‌ها،به دلیل نقش جبرانی یا مکمل پروتئین LRRK1، جهش و یا نبود LRRK2 به مرگ این موش‌ها نمی‌انجامد. بنابراین پژوهش‌های روی موش‌ها نشان می‌دهد که جهش در LRRK2، از طریق افزایش تجمع آلفا- سینوکلئین براثر اختلال در مسیرهای هموستاز پروتئین می‌تواند در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشد.

نشانه های شایع پارکینسون

پارکینسون بر پایه دو نشانه یا بیشتر از چهار نشانه اصلی بیماری مشخص می‌شود. ارتعاش و لرزش دست و پا در حالت استراحت، کندی حرکات، سختی و خشک شدن دست و پا و بدن و نداشتن تعادل این چهار نشانه اصلی را تشکیل می‌دهند.                                                                                                                    در مراحل اولیه بیماری، ارتعاش اندام ملایم و معمولاً در یک طرف بدن وجود دارد و احتیاجی نیز به درمان ندارد اما با پیشرفت بیماری فردی که دست لرزان خود را در جیب یا پشت خود پنهان می‌کند یا چیزی را برای کنترل ارتعاش مدام در دست می‌گیرد، دیگر قادر به پنهان کردن لرزش‌های شدید اندام به ویژه به هنگامی که می‌خواهد تمرکز بیشتری به خود دهد نیست.

۱) ارتعاش دست و پا در حالت استراحت (لرزش بیمار همزمان با ارتعاش دست و پا در حالت استراحت).

۲) آرام شدن حرکت (برادی کینزی: Bradykinesia). با گذشت زمان بیماری پارکینسون ممکن است حرکت را کند کرده و کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. قدم های فرد هنگام راه رفتن کوتاه تر می شود. بلند شدن از صندلی دشوار می شود.  فرد هنگام راه رفتن پاهای خود را روی زمین می کشد .

۳) سختی حرکت، سفتی عضلات و خشک شدن دست و پا یا بدن. عضلات می تواند در هر قسمت از بدن رخ دهد. عضلات سخت می تواند دردناک باشد و دامنه حرکت را محدود کند.

۴) تعادل بد (تعادل فرد ضعیف  هستند). اختلال در قامت و تعادل. فرد می تواند قامت خمیده پیدا کند یا ممکن است دچار مشکل تعادل شود.

5) از دست دادن حرکات اتوماتیک. ممکن است توانایی انجام حرکات ناخودآگاه از جمله چشمک زدن ، لبخند زدن یا حرکت دست ها هنگام راه رفتن کاهش پیدا کند.

6) تغییرات تکلم. تکلم ممکن است آرام، سریع، مبهم یا با تردید باشد و بیشتر حالت یکنواخت و بدون بالا و پایین های معمول داشته باشد.

7) تغییرات نوشتار. نوشتن می تواند دشوار شود و دست خط فرد کوچک به نظر برسد. در حالی که دو یا بیشتر از این نشانه‌ها در بیمار دیده شود، مخصوصاً وقتی که در یک سمت بیشتر از سمت دیگر پدیدار شود تشخیص پارکینسون داده می‌شود. مگر اینکه نشانه‌های دیگری همزمان وجود داشته باشد که بیماری دیگری را نمایان کند. بیمار ممکن است در اوایل، بیماری را با لرزش دست و پا یا با ضعیف شدن حرکت احساس کند و دریابد که انجام هر کاری بیشتر از حد معمول طول می‌کشد یا اینکه سختی و خشک شدن حرکت دست و ضعف تعادل را تجربه می‌کند. نخستین نشانه‌های پارکینسون مجموعه‌ای متفاوت از ارتعاش، برادیکنزیا، سفت شدن عضلات و تعادل ضعیف هستند. معمولاً نشانه‌های پارکینسون ابتدا در یک سمت بدن پدیدار می‌شوند و با گذشت زمان به سمت دیگر هم راه پیدا می‌کنند.

8) لرزش. لرزش معمولاً از یک اندام شروع می شود، اغلب دست یا انگشتان دست. ممكن است فرد انگشت شست و سبابه را به هم بمالد كه به آن لرزش پیل رولینگ گفته می شود. ممکن است لرزش در هنگام استراحت وجود داشته باشد.

عوامل خطر بیماری پارکینسون:

عوامل خطر این بیماری شامل موارد زیر است:
1) سن. بزرگسالان جوان به ندرت به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. این بیماری معمولاً از میانسالی یا پیری شروع می شود و خطر آن با افزایش سن افزایش می یابد.  معمولاً افراد در حدود 60 سال یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند.

2) وراثت. اگر یکی از بستگان نزدیک فرد به بیماری پارکینسون مبتلا باشد احتمال ابتلا به این بیماری در او افزایش می یابد. با این حال اگر در خانواده خود بستگان زیادی با بیماری پارکینسون نداشته باشید خطر ابتلای شما اندک است.

3) جنسیت. مردان بیشتر از زنان در معرض بیماری پارکینسون هستند.

4) قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن در معرض علف کش ها و سموم دفع آفات ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.

عوارض بیماری پارکینسون:

بیماری پارکینسون اغلب مشکلاتی به همراه دارد که قابل درمان هستند، از جمله:

1) مشکلات تفکر. ممکن است فرد مشکلات شناختی (دمانس یا زوال عقل) و مشکلات تفکر را تجربه کند. این موارد معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون اتفاق می افتد.  این مشکلات شناختی چندان به داروها پاسخگو نیستند.

2) افسردگی و تغییرات عاطفی. ممکن است گاهی اوقات فرد در مراحل اولیه دچار افسردگی شود. درمان افسردگی می تواند توانایی مقابله با سایر چالش های بیماری پارکینسون را آسان تر کند. همچنین ممکن است تغییرات عاطفی دیگری مانند ترس ،  اضطراب یا از بین رفتن انگیزه را تجربه کند.  پزشکان ممکن است برای درمان این علائم داروهایی را تجویز کنند.

3) مشکلات بلع. با پیشرفت بیماری ممکن است بلع بیمار دچار مشکل شود. بزاق به دلیل کند شدن بلع در دهان جمع می  شود و منجر به سرازیری آب دهان می شود.

4) مشکلات جویدن و خوردن. آخرین مرحله بیماری پارکینسون بر عضلات دهان تأثیر می گذارد و جویدن را مشکل می کند. این مسئله می تواند منجر به خفگی وسوء تغذیه شود.

5) اختلالات خواب. مبتلایان به پارکینسون اغلب دارای مشکلات خواب هستند، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، بیدار شدن زود هنگام یا خوابیدن در طول روز. همچنین ممکن است افراد اختلال عملکرد خواب با حرکت سریع چشم را تجربه کنند که همراه با انجام دادن فعالیت هایی در خواب است.  داروها ممکن است به رفع مشکلات خواب کمک کنند.

6) مشکلات مثانه. بیماری پارکینسون ممکن است باعث ایجاد مشکلات مثانه از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار کردن شود.

7) یبوست. بسیاری از مبتلایان به پارکینسون دچار یبوست می شوند که عمدتا به دلیل کندترشدن حرکات دستگاه گوارش است.

8) تغییرات فشار خون. ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون(افت فشار ارتوستاتیک) احساس سرگیجه یا سبک سری کند.

9) اختلال عملکرد بویایی. ممکن است در شناسایی بوها یا تفاوت بین بوها مشکل داشته باشد.

10) خستگی. بسیاری از مبتلایان به پارکینسون انرژی خود را از دست می دهند و خیلی زود احساس خستگی می کنند، به خصوص در اواخر روز. علت آن همیشه مشخص نیست.                                                      11) درد. برخی از مبتلایان به پارکینسون درد را تجربه می کنند، چه در نواحی مشخصی از بدن و چه در کل بدنشان.

12) اختلال عملکرد جنسی. برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه کاهش میل یا عملکرد جنسی خود می شوند.

روش تشخیص بیماری پارکینسون

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. فقط متخصص مغز و اعصاب می تواند بیماری پارکینسون را بر اساس تاریخچه پزشکی، بررسی علائم و نشانه های بیمار و معاینه بالینی و عصبی تشخیص دهد.  پزشک ممکن است اسکن توموگرافی کامپیوتری تک فوتونی را که به آن اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) می گویند، پیشنهاد کند.  اگرچه این می تواند به تایید تشخیص کمک کند، اما علائم و معاینه عصبی در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می کنند.  بیشتر افراد به اسکن DAT احتیاج ندارند. همچنین پزشک ممکن است آزمایشاتی مانند آزمایش خون را درخواست کند تا تشخیص های دیگری که ممکن است باعث علائم شما شود را رد کند. روش های تصویربرداری مانند MRI ، CT ، سونوگرافی مغز و PETاسکن همچنین ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شود.  روش های تصویربرداری به طور اختصاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند. البته اخیرا پژوهشگران آزمایشی ابداع کرده‌اند که در آن یک مولکول مرتبط با بیماری پارکینسون در نمونه مایع مغزی_نخاعی بیمار تشخیص داده می‌شود؛ این یافته می‌تواند راه را برای تشخیص زودهنگام این بیماری و تقویت چشم‌انداز درمان آن هموار کند.

بخش دوم شامل: درمان بیماری در پزشکی مدرن و طب سنتی

درمان بیماری پارکینسون در پزشکی معاصر:

از نظر طب مدرن این بیماری درمان قطعی ندارد اما داروهایی مانند: Bebnztropine ، Levodopa (لوودوپا)، آمانتادین، بی‌پریدن، و سلژیلین صرفا جهت جلوگیری از پیشرفت  آن تجویز می‌شود. گاه از جراحی نیز استفاده می‌شود. البته نقش کاردرمانی و فیزیوتراپی در این زمینه بسیار زیاد است زیرا مانع پیشرفت بیماری و محدودیت عملکرد می‌شود.

داروهایی که پزشک ممکن است برای درمان این بیماری تجویز کند شامل موارد زیر است:

1- کاربی دوپا-لوودوپا. لوودوپا که مؤثرترین داروی بیماری پارکینسون است یک ماده شیمیایی طبیعی است که به مغز شما منتقل می شود و در آنجا به دوپامین تبدیل می شود. لوودوپا با کاربی دوپا (Lodosyn) ترکیب شده است، که لوودوپا را از تبدیل سریع به دوپامین خارج از مغز شما محافظت می کند.  این امر باعث کاهش عوارض جانبی مانند حالت تهوع می شود.

عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا احساس سبکی سر(افت فشار ارتوستاتیک) باشد. بعد از گذشت چند سال با پیشرفت بیماری اثرات حاصل از لوودوپا در اثر پدیده خاموش شدن کم می-شود. همچنین  ممکن است بیمار بعد از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا حرکات غیر ارادی(دیسکینزی) را تجربه کند. دکتر مغز و اعصاب ممکن است دوز دارو را کاهش دهد یا زمان خوردن دارو را برای کنترل این اثرات جانبی تنظیم کند.

2-تزریق پیوسته کاربیدوپا لوودوپا Duopa. دارویی با نام تجاری است که از کاربیدوپا و لوودوپا ساخته شده است. تجویز این دارو از طریق لوله تغذیه ای انجام می شود كه دارو را به صورت ژل به طور مستقیم به روده كوچك منتقل می کند. Duopa  برای بیمارانی با بیماری پارکینسون پیشرفته تر است که هنوز هم به کربیدوپا لوودوپا پاسخ می دهند اما، در پاسخ آنها نوسانات زیادی وجود دارد. از آنجا که Duopa به طور مداوم تزریق می شود، سطح خونی این دو دارو ثابت می ماند.

3- آگونیست های دوپامین شامل پرامیپکسول (Mirapex)، روپینیرول (Requip) و روتیگوتین ) Neupro، به صورت یک پچ) می باشند.  آپومورفین (Apokyn)یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای تسکین سریع مورد استفاده قرار می گیرد. برخی از عوارض آگونیست های دوپامین مشابه عوارض جانبی کاربیدوپا-لوودوپا است.  اماهمچنین می توانند باعث توهم، خواب آلودگی و رفتارهای اجباری مانند بیش فعالی جنسی، و غذا خوردن شوند.

4- مهار کننده های MAO B این داروها شامل سلژیلین (Eldepryl, Zelapar) ، rasagiline  (Azilect) و (Xadago) Safinamide  هستند. آنها با مهار آنزیم مونوآمین اکسیداز (MAO B) B در مغز از تخریب دوپامین مغز جلوگیری می کنند.  این آنزیم باعث متابولیزه شدن دوپامین مغز می شود. عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا بی خوابی باشد.                                                                                                     این داروها با اضافه شدن کاربی دوپا-لوودوپا خطر ایجاد توهم را افزایش می دهند. این داروها به دلیل واکنش های جدی اما نادر اغلب در ترکیب با اکثر داروهای ضد افسردگی یا مواد مخدر خاص استفاده نمی شوند.

5- مهار کننده های.  (COMT) Catechol O-methyltransferase انتاکاپون (Comtan) داروی اولیه این گروه است.  این دارو با مهار کردن آنزیمی که باعث تخریب دوپامین می شود، اثر درمانی لودوپا را طولانی تر می کند. عوارض جانبی از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی(دیسکینزی) عمدتاً از افزایش غلظت لودوپا ناشی می شود.  عوارض جانبی دیگر شامل اسهال یا سایر عوارض جانبی لوودوپا است.

6- تولکاپون (Tasmar) یکی دیگر از مهارکننده های COMT است که به دلیل خطر آسیب جدی کبدی و نارسایی کبد بندرت تجویز می شود.

7- آنتی کولینرژیک ها. این داروها سالها برای کنترل لرزش ناشی از بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گرفتند. چندین داروی آنتی کولینرژیک از جمله بنزتروپین (کوژنتین) یا تری هگزیفینیدیل وجود دارد. با این حال عوارض جانبی مانند اختلال در حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و ادرار مختل شده از مزایای کم آنها اغلب بیشتر است.

8 – آمانتادین. پزشکان ممکن است آمانتادین را به تنهایی تجویز کنند تا در کوتاه مدت علائم بیماری پارکینسون خفیف و درمراحل اولیه را تسکین دهند. همچنین ممکن است در مراحل بعدی بیماری پارکینسون همراه با کاربی دوپا-لوودوپا تجویز شود تا حرکات غیرارادی(دیسکینزی) ناشی از کاربی-دوپا -لوودوپا را کنترل کند. عوارض جانبی ممکن است شامل ایجاد لکه های بنفش روی پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.

9- روش های جراحی. تحریک عمیق مغزی در تحریک عمیق مغزی (DBS) جراحان الکترود را در قسمت خاصی از مغز قرار می دهند.  الکترودها به یک ژنراتور که در قفسه سینه در نزدیکی استخوان ترقوه کار گذاشته شده است متصل می شوند که ایمپالس های الکتریکی را به مغز شما ارسال می کند و ممکن است علائم بیماری پارکینسون شما را کاهش دهد. پزشک ممکن است شرایط بیمار را در صورت لزوم برای درمان تنظیم کند.  جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته  یا خونریزی مغزی است.  برخی از افراد با سیستم DBS دچار مشکلات می شوند یا به دلیل تحریک عوارضی دارند و ممکن است پزشک متخصص مغز و اعصاب نیاز به تنظیم یا جایگزینی برخی از قسمت های سیستم داشته باشد. تحریک عمیق مغزی بیشتر به افرادی که از بیماری پیشرفته پارکینسون مبتلا هستند و دارای پاسخ دارویی ناپایدار (لوودوپا) هستند ارائه می شود DBS.  می تواند نوسانات دارویی را تثبیت کند، حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را کاهش دهد یا متوقف کند، لرزش و سفتی را کاهش دهد و کندی حرکت را بهبود بخشد.  DBS   در کنترل پاسخهای نامنظم و نوسانی به لودوپا یا برای کنترل دیسکینزی ای که با تنظیم دارویی بهبود نمی یابد موثر است. با این حال DBS برای مشکلاتی به جز لرزش که به درمان با لودوپا پاسخ نمی دهند مفید نیست.  لرزش ممکن است توسط DBS کنترل شود حتی اگر خیلی به لودوپا پاسخگو نباشد. اگرچه DBS ممکن است برای علائم پارکینسون فواید پایداری ایجاد کند، اما بیماری پارکینسون را از پیشرفت باز نمی دارد.

10- تجویز داروهای مالاریا. به تازگی پژوهشگران بیمارستان مک لین آمریکا با استفاده از داروهای درمان مالاریا، موفق به توقف بیماری پیشرونده پارکینسون شدند. این پژوهش‌ها نشان می‌دهد که مغز دارای یک گیرنده پروتئینی به نام Nurr1 است که از سلول‌های دوپامین محافظت می‌کند. دو مورد از داروهای درمان مالاریا که به تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) رسیده‌است، این گیرنده پروتئینی را مورد هدف قرار می‌دهد.

عوامل مفید و موثر در کاهش بیماری پارکینسون:

1- تغذیه: پژوهش‌های تازه نشان دادند که خوردن مواد غذایی حاوی نیکوتین مانند فلفل و گوجه‌فرنگی به کاهش پارکینسون منجر می‌شود. پژوهشگران آمریکایی دریافتند: خوردن موادغذایی حاوی نیکوتین(حتی مقدار کم)، مانند فلفل و گوجه فرنگی، ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
پژوهشگران دریافتند که مصرف سبزیجات به‌طور کلی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون تأثیر نمی‌گذارد، اما مصرف سولاناسه خوراکی-خانواده گیاه گلدار با برخی از گونه‌های تولید غذاهایی که منابع خوراکی از نیکوتین هستند- خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش داده‌است. این پژوهش‌ها همچنین نشان داد که فلفل در کاهش بیماری پارکینسون قوی‌تر عمل کرده‌است. در این مورد سیگار و قلیان که منبع سرشار از نیکوتین هستند کمک قابل توجهی برای پیشگیری از این بیماری می‌کنند؛ ولی به دلیل خطر ابتلا به بیماری‌های خطرناک دیگر که توسط سیگار و قلیان در بدن ایجاد می‌شود، استفاده از این دخانیات توصیه نمی‌شود.
پژوهشگران در آزمایشی دیگر دریافتند گرمای بلند شده از نمک دریایی به درمان این بیماری کمک می‌کند. دراین آزمایش مشخص شد ۷۰ نفر از شرکت کنندگان به طرز قابل توجهی بهبود یافتند. آن‌ها از ترکیب نمک گرم شده با گرما بر روی سطح بدن خود استفاده کردند. استفاده از داغ درمانی به‌طور قابل توجهی در حال افزایش است.

2- ورزش: ورزش ممکن است قدرت عضلات، انعطاف پذیری و تعادل شما را افزایش دهد.  ورزش همچنین می تواند حال شما را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد. ورزش هایی از قبیل پیاده روی، شنا، باغبانی، ایروبیک آبی یا تمرینات کششی را امتحان کنید. بیماری پارکینسون می تواند احساس تعادل شما را مختل کند و راه رفتن را برای فرد دشوار کند.  ورزش می تواند تعادل شما را بهبود بخشد.

3-جلوگیری از افتادن: در مراحل آخر بیماری ممکن است راحت تر بیافتید. در واقع شما ممکن است فقط با یک فشار یا تکان کوچک از تعادل خارج شوید.  پیشنهادات زیر ممکن است کمک کند:
به جای چرخاندن بدن بر روی پاهای خود به صورت حرف u بچرخید.
وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و خم نشوید.ه
نگام راه رفتن از حمل وسایل خودداری کنید.
از راه رفتن به عقب خودداری کنید.

4- فعالیت های روزمره زندگی: فعالیت های روزمره زندگی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، استحمام و نوشتن برای مبتلایان به پارکینسون می تواند دشوار باشد.  یک متخصص کاردرمانی می تواند تکنیکی را به شما نشان دهد که زندگی روزمره را آسان تر می کند.

5 – فیزیوتراپی: توانبخشی اعضاء و اندامها توسط دستگاههای برقی و شوک دهنده می تواند تا حدودی به درمان این بیماری کمک کند.

راههای پیشگیری از پارکینسون با طب سنتی:

در طب سنتی بهترین راههای پیشگیری از بیماری پارکینسون در چند بخش می گنجد که عبارتند از:

الف) تغذیه: مصرف غذاهای سالم و طبیعی و انجام حرکات ورزشی ساده به صورت مرتب بدن را از ابتلا به این حالات دور می کند. مصرف برخی از مواد غذایی به خصوص میوه و سبزیجات سد محکمی در برابر ابتلا به بیماری پارکینسون است که بهترین انها شامل:

1- زعفران : مصرف مداوم زعفران می تواند به درمان بیماری پارکینسون و سایر مشکلات عصبی کمک کند. مصرف زعفران در دوران جوانی می تواند مانع از بروز بیماری های اعصاب، آلزایمر و پارکینسون در سنین بالا شود و مصرف متعادل آن در رژیم های غذایی توصیه می شود.

2- چای سبز: برای داشتن مغز سالم چای سبز را دریابید. توصیه می کنیم برای پیشگیری از ابتلا به بیماری پارکینسون از مصرف این چای غافل نشوید حتی افرادی که قبلاً به این بیماری دچار شده اند. اما دور قهوه خط قرمز بکشید قهوه عامل تولید اسید معده می شود و زیاده روی در مصرف آن موجب آسیب مخاط روده ها می شود. گفتنی است بیماران پارکینسونی به هلیکوباکترپیلوری حساس ترند. این باکتری به سیستم گوارشی و برخی از بخش های مغز آسیب وارد می کند. برای همین توصیه می کنیم که در مصرف قهوه زیاده روی نکنند.

3- غذاهای خام :میوه ها و سبزیجات خام حاوی انتی اکسیدان هستند که اثرات رادیکال های آزاد را کاهش می دهند و التهاب را نیز پایین می آورند.

4- غذاهایی با فیبر بالا :یبوست یکی از رایج ترین علائم در پارکینسون است و بنابراین باید فیبر دریافتی فرد بالا باشد تا حرکات روده ای بهبود یابد.

5 – چربی های سالم :مصرف چربی های سالم در بهبود اعصاب و روحیه این افراد تاثیرگزار است . این چربی های سالم را می توان در موادی مثل ماهی ، آووکادو ، نارگیل ، کره طبیعی ، آجیل خام و گردو یافت.

6 – روغن های پرس شده سرد: روغن زیتون می تواند در سالاد این افراد استفاده شود که حاوی ویتامین E است که خواص آنتی اکسیدانی دارد.

7- غذا های حاوی امگا 3: افزایش امگا3 باعث متناسب ساختن سطح دوپامین می شود و التهاب را در فرد کاهش می دهد و پس بهتر است که چند بار در هفته از غذاهای دریایی استفاده کنید.

8 – آب سبزیجات تازه :این نوشیدنی ها حاوی ویتامین ها و مواد معدنی هستند که بدن را مرطوب می کنند و از ابتلا به یبوست در فرد جلوگیری می کنند.

9- مصرف معتدل پروتئین ها :متعادل نگه داشتن سطح پروتئین در طول روز می تواند علائم پارکینسون را کاهش دهد.

10- مصرف خوراکی های دارای ویتامین ث و ای و دی : ویتامین  cرا می توان به عنوان یک آنتی اکسیدان برای جلوگیری از آسیب رادیکال های آزاد استفاده کرد و همچنین سیستم ایمنی فرد را نیز تقویت می کند .

ویتامین E نیز یک آنتی اکسیدان قوی است که می تواند عملکرد مغز شما را بهبود ببخشد. برای نگهداری از سلامت استخوان ها حتما باید به اندازه مناسب از کلسیم و ویتامین D استفاده کنید . افراد با سن بالای 50 سال باید روزانه 1500 میلی گرم کلسیم و 800 IU مصرف کنند .

11- روغن ماهی امگا 3 : این روغن به کاهش التهابات کمک می کند و سلامت عصبی فرد را تضمین می کند استفاده از روغن های ضروری مثل روغن ماهی در کاهش علائم پارکینسون مثل افسردگی ، مشکلات خوابیدن ، التهاب پوستی و مشکلات گوارشی موثر است.

12- میوه های قرمز رنگ: دانشمندان ثابت کرده اند افرادی که به طور مرتب میوه های قرمز مصرف می کنند به میزان 40 درصد کمتر در معرض بیماری های مغزی مانند پارکینسون قرار می گیرند. توت فرنگی، مورد صحرایی، تمشک، شاه توت، قره قاط، زغال اخته بیماری فوق العاده است. ترکیب این میوه ها تاثیر بیشتری دارد و از ابتلا به پارکینسون پیشگیری می کنند.

13- گردو: که گردو بهترین منبع منگنز ، مس ، منیزیم ، فسفر ، روی ، آهن ، کلسیم و سلنیوم است. به همین خاطر مصرف آن موجب افزایش قابلیت ارتجاعی رگ های بدن می شود و برای افزایش قدرت ذهن، هوش مفید و تنگی نفس مفید است.

14- دارچین: دارچین منبعی از یک ماده شیمیایی است که می تواند پیشرفت بیماری پارکینسون را متوقف کند.

15- مرکبات: طبق نتایج تحقیقات توت ها میوه های مرکب مثل پرتقال و نیز شکلات ها حاوی ترکیباتی موسوم به فلاوونوئیدها هستند که به نظر می رسد این ترکیبات خطر بروز پارکینسون را کاهش می دهند و مبتلایان به پارکینسون برای پیشگیری از پیشرفت این بیماری بایستی از مرکبات استفاده کنند.

پرهیزات غذایی برای بیماران پارکینسونی:

1) غذا های فرآوری شده :سم ها و مواد اعتیادآور موجود در غذا های فراوری شده مثل سوسیس، کالباس و… می تواند باعث تشدید بیماری پارکینسون شود و حذف این غذا ها در سنین جوانی ریسک ابتلا به این بیماری را تا حد زیادی کاهش می دهد.

2) شیرین کننده های مصنوعی و قند زیادی :این نوع مواد غذایی سمی هستند و علائم پارکینسون را بدتر می کنند.

3- پرهیز از غذاهای آلرژی زا  : از غذاهایی که به آن ها آلرژی دارید، هرگز استفاده نکنید و با محدود کردن این آلرژن ها مثل لبنیات، گلوتن و تنقلاتی مثل بادام زمینی می توانید علائم پارکینسون را کاهش دهید .

ب) ورزش: تمرینات ورزشی و دیگر حرکات بدنی برای بهبود پارکینسون بسیار مفید است. افراد مبتلا به پارکینسون نمی توانند مانند گذشته ورزش و فعالیت بدنی داشته باشند اما حرکات کوچکی هستند که می تواند در بهبود آن ها نقش داشته باشد .توصیه هایی برای انجام ورزش این نوع بیماران هست که با رعایت آنها می توانند به درمانشان کمک شایانی بکنند. برخی از این توصیه ها عبارتند از:

1- تمام حرکات بدنی را با احتیاط انجام دهید. این بیماری باعث برهم خوردن تعادل می شود که در این قسمت راهکارهایی را برای امنیت بالاتر هنگام حرکات بدنی به شما معرفی می کنیم.

2-حرکات را بیش از حد سریع انجام ندهید. هنگام راه رفتن از تثبیت شدن پاشنه پا روی زمین اطمینان حاصل کنید. اگر حس کردید که لرزش دارید ، چند دقیقه صبر کنید و جای پای خود را تثبیت کنید. هنگام راه رفتن به جلو نگاه کنید و سرتان را پایین نیاندازید . روی مرکز پای خود تکیه نکنید .کمی بدن خود را کشش دهید.

3- حرکات کششی آرام شما را سرحال می کند و همچنین می تواند باعث از بین رفتن سوزش ، سفتی و درد عضلات شود که در این قسمت یک حرکت خاص را برای شما توضیح می دهیم تا با انجام آن از درد عضلات جلوگیری کنید. چند سانت دورتر از دیوار بایستید و بازوان خود را بالا نگه دارید. برای حفظ تعادل دستان خود را روی دیوار بگذارید و بازوهای خود را به عقب بکشید. سپس کمی بدن خود را بچرخانید و کمر خود را به دیوار تکیه دهید تا تعادل شما حفظ شود و کمی زانوهای خود را بالا بکشید . روی یک صندلی بنشینید ، دستان خود را پشت صندلی قرار دهید و شانه ها را تا جایی که می توانید به عقب بکشید و سر خود را کمی به سمت بالا بکشید و به سقف نگاه کنید.

ج) طب سوزنی : مطالعات اخیر نشان می دهد که طب سوزنی تا حد زیادی روی کاهش علائم پارکینسون تاثیر دارد و عملکرد مغز شما را برای کاهش التهابات مغزی بهبود می بخشد .طب سوزنی قرن های زیادی برای کاهش درد ، اضطراب ، بی خوابی و سفتی بدن به کار می رود . همچنین می تواند مرگ سلول ها را کاهش دهد و اثر اکسیداتیو را از بین ببرد که باعث آسیب به دستگاه عصبی می شود.

د) ماساژ: ماساژ درمانی می تواند فشار عضلانی را کاهش داده و باعث آرامش شود.
بر اساس نظریه طب سنتی ریشه این بیماری از سردی بدن نشات گرفته و کسانی که طبع اشان سرد باشد بیشتر در معرض این نوع بیماری هستند.                                                                                           توصیه طب سنتی برای کسانی که دچار این نوع عارضه هستند این است که مصرف سردیجات را به شدت کاهش دهند و بیشتر از گرمی ها استفاده کنند.